#23 En, mevrouw Stemband?

Zo, de 23 dingen zitten er bijna op. En hoewel het fijn zal zijn om hier in het weekend niet meer over na te hoeven denken, vind ik het ergens ook wel een beetje jammer. Het was immers een leuke ontdekkingstocht.

Met veel van de dingen was ik al aardig bekend. Sociale netwerken, chatten, bloggen en online foto's delen maakten al deel uit van mijn dagelijkse internetgebruik. Maar er zaten ook veel nieuwe dingen bij. Voor mij was de RSS feed denk ik toch de grootste ontdekking. Ik begreep nooit hoe iedereen zo op de hoogte was van de laatste nieuwsfeitjes over het NA. Nu krijg ik ze zelf dagelijks binnen op de Netvibes.

Twitter was een leuke ontdekking voor de vakantie. Ik kreeg een aantal vrienden (en zelfs mijn moeder!) zo ver dat ze een account aanmaakten en zo kon iedereen de reis volgen. Stukken beter dan die oneindige reisblogs die mensen altijd schijnen te moeten schrijven.

Er waren ook dingen bij die ik voor mezelf weer minder interessant vond. Het taggen van websites met Delicious is niet erg blijven hangen bijvoorbeeld. Net als de genealogische websites en de podcasts. Maar toch was het erg leuk om er kennis mee te maken.

Hoewel ik het van te voren niet had verwacht, is mijn internetgebruik echt veranderd. En ook de manier waarop ik over praat. Binnen mijn vriendengroep geldt ik plotseling als hip. Wie had dat ooit gedacht?

Ook binnen het NA heeft de cursus wel wat veranderingen te weeg gebracht. Het kennismaken met alle mogelijkheden bracht nieuwe ideeën. Librarything is daar op het moment denk ik het beste voorbeeld van. En we hebben ontdekt dat we zelf 'nieuws' kunnen maken. Opeens haalt het blog van Henny de VPRO. De dingen helpen dus echt om ons werk onder de aandacht te brengen.

En nu is daar de eindstreep. Ik ben erg benieuwd hoe de andere collega's de cursus straks gaan ervaren. Ik denk dat tijd echt een probleem blijft. Iedereen heeft het zo druk dat het nauwelijks onder werktijd in te passen is. Het instellen van de maandagmiddag coaching was leuk bedacht, maar als ondertussen steeds je pieper afgaat, ga je toch maar weer achter je eigen bureau aan het werk. Misschien moet daar dus nog even iets op worden bedacht. Verder heb ik me erg vermaakt. Komt er nog een vervolg? :)

#22 Archief 2.0 en de toekomst van de archieven

Om dit blog eens met een open deur te beginnen: met de komst van internet is er zo veel veranderd. Waren we vroeger gewend dat we een instelling als een bibliotheek of een archief moesten bezoeken (of op z'n minst bellen) om erachter te komen of het gezochte boek/informatie bij de instelling aanwezig was, zijn we nu gewend dat te doen vanaf onze eigen bank op een tijdstip dat het ons uitkomt. Daarmee is de drempel om gebruik te maken van archiefdiensten een stuk lager komen te liggen. Voor het verkrijgen van een kopie van een document hoef je niet eens de deur meer uit. Je bestelt het via de website en krijgt het een binnen een paar weken thuisgestuurd.

Maar de komst van het internet heeft meer effecten dan alleen het verlagen van de drempel. Ook het verwachtingspatroon van de gebruiker is veranderd. Met de komst van Google heeft men een heel ander beeld gekregen van het zoeken naar informatie. Je bent immers gewend dat met een druk op de knop de gezochte informatie voor je neus staat. Het gebeurt dan ook regelmatig dat een bezoeker flink op zijn neus kijkt als we het door hem of haar gezochte document niet binnen vijf minuten tevoorschijn kunnen toveren. Mensen verwachten soms daadwerkelijk dat al onze archieven digitaal beschikbaar en doorzoekbaar zijn. Dat we dat ooit voor elkaar zullen krijgen is natuurlijk een illusie, maar dat betekent niet dat je het dan maar helemaal moet laten zitten.

Ik was dan ook erg verbaasd in één van de reacties op het blog van Kate Theimer te lezen, dat het inzetten van archief 2.0 niet nodig is omdat de bejaarde archiefgebruikers er geen gebruik van zouden maken. Volgens mij gebruiken bejaarden het internet tegenwoordig ook intensief, maar los van dat, denk ook aan je toekomstige gebruikers. De komende generaties archiefbezoekers zijn allemaal opgevoed met de computer, Google en de 24 uurs beschikbaarheid van informatie. Zorg dat je ze straks kunt faciliteren.

Tergelijkertijd loopt ook de discussie hoe ver je moet gaan om de bezoekers te faciliteren. Moeten we alle terminologie zo sterk vereenvoudigen, dat iedereen het snapt? Of blijven we een zekere basiskennis veronderstellen van de archiefgebruiker? Zelf vind ik dat een erg moeilijke discussie. Wanneer we alles in hapklare brokken serveren, ontneem je mensen wellicht de mogelijkheid om zelf ontdekkingen te doen. Maar niet iedereen wil ontdekken, zij willen gewoon de gezochte informatie zonder daar moeite voor te hoeven doen.

Hetzelfde geldt voor openingstijden. Onlangs las ik een discussie over het ook 's avonds opengooien van een chatdienst. Zelf vind ik dat wat te ver gaan. Ik vermoed dat degene die dat bedacht heeft niet zelf onregelmatig hoeft te gaan werken :) Over het algemeen krijgen mensen bij ons binnen een dag een reactie op hun mail. En dat is voor de meesten echt snel genoeg. Je kunt dategene wat je zoekt toch pas tijdens openingstijden inzien. Maar weinig archiefonderzoek is zo dringend dat men op zondag per se het antwoord nodig heeft.

Mijn conclusie over Archief 2.0 is dat het absoluut noodzakelijk is. Je gebruikersgroep verandert en je moet mee of je wordt overbodig. Wat men op internet niet vindt, wordt vaak beschouwd als niet bestaand. Wie op onze site niets vind over zijn of haar onderwerp, zal niet meer langs komen om te zien of er misschien toch iets is. Bovendien biedt archief 2.0 gebruikers de kans om ook zelf relevante informatie toe te voegen. Er is zo veel werk te verrichten, dat we het ons niet kunnen permitteren om de gebruikers van onze archieven niet mee te laten werken aan het ontsluiten.

De vraag blijft echter, waar ligt de grens? Hoe ver moet je gaan? Waar zitten mensen wel en waar zitten ze niet op de wachten? Ik denk dat we dat maar op één manier kunnen uitvinden: gewoon proberen. En dan komen we er vanzelf wel achter wat werkt en wat niet.

#21 Footnote

Zo, buiten waait en regent het, de verwarming staat aan en het huis ruikt naar appeltaart. De vakantie is duidelijk voorbij. Dus ook hoog tijd om weer eens wat aan de 23 dingen te doen.

Na een korte verkenning ben ik al erg enthousiast over Footnote. Ik maak op dagelijkse basis mee hoeveel wij scannen voor klanten en hoe weinig daar verder mee gebeurd. Terwijl het toch echt niet zo is dat datgene wat we voor iemand scannen alleen voor die persoon interessant is. Het succes van de foto's op Flickr bewijst dat ook.

Natuurlijk is het geen doen om links bovenaan te beginnen en tot rechts onderaan al onze stukken te digitaliseren. Maar dat is geen reden om helemaal niets te doen met datgene dat wel wordt gescand en gefotografeerd. Zeker nu het fotografiebeleid op de studiezaal is versoepeld, zullen steeds meer mensen foto's in hun bezit hebben van onze stukken. Willen we ze daarmee weg laten gaan zonder dat we er zelf, of anderen, iets aan hebben? Bovendien zullen de fotografen zelf misschien ook wel behoefte aan plek waar ze hun stukken kunnen bewaren en annoteren én gebruik kunnen maken van andermans foto's. Deze website maakt je onderzoek een stuk overzichtelijker dan het mapje "mijn afbeeldingen" op de eigen computer.

Kortom, geweldig dat Footnote. Kom maar op.

#20 Muziek online

Net als met librarything, had ik met last fm al een beetje vooruit gewerkt. Ik ben nooit een enorme radioluisteraar geweest en ik moet voor het voor nieuwe muziekjes altijd hebben van tips. Vroeger in Groningen had ik hele hippe vrienden, die allemaal bij Vera werkten, maar hier in Den Haag moet ik toch andere bronnen gaan aanboren. Last FM leek mij wel zo'n goede bron. Dus meteen heel actief mijn hele Itunes-bibliotheek laten invoeren: kom maar op met die tips.

Eerlijk gezegd, heb ik er niet zo veel mee gedaan. Dat kwam ook door de dertig liedjes limiet. Ik wilde nog wat overhouden voor het moment dat ik er over moest bloggen. Maar nu weet ik niet zo goed meer hoe het werkt en blijk ik toch nog maar een stuk of drie liedjes tegoed te hebben. Bovendien werd ik niet echt blij van de aanraders. Dat die gebaseerd zijn op mijn eigen bibliotheek, probeer ik maar niet persoonlijk op te vatten :)

Ten slotte is muziek voor mij de laatste jaren steeds meer iets op de achtergrond geworden, dan iets waar ik werkelijk voor ga zitten. Ik denk dat dat komt door de ontwikkeling van de mp3 en de bijbehorende speler. Het gebeurt nog maar zelden dat ik met een nieuwe cd in de speler en het boekje in de hand uitgebreid ga zitten luisteren. Misschien moet ik daar maar weer eens tijd voor maken. En wanneer ik dat doe, zal ik last fm er weer eens bijpakken.

Wel erg grappig trouwens dat er free downloads op de site staan. Begrijp ik daar uit dat het downloaden van deze liedjes niet illegaal is? Of trekt deze site zich niet zoveel aan van het auteursrecht?

#18 Librarything

Kun je valsspelen met de 23-archiefdingen? Want dat heb ik dan een beetje gedaan. Zodra ik wist dat ik aan deze pilot zou meedoen, heb ik namelijk op de site van de 23dingen voor de bibliotheek gekeken. En toen heb ik me al aangemeld voor Librarything. Mijn account bij deze toepassing loopt dus al een paar maandjes.

In het begin keek ik er alleen maar een beetje rond en leek het me een hels karwei om mijn hele boekenkast in te voeren. Zodra ik begon, was ik echter niet meer te stoppen. Het hele weekend zat ik in te voeren en al snel ook te neuzen in andermans verzameling.

Wat is het heerlijk om tips te krijgen van mensen met een vergelijkbare boekenkast! Ineens stond ik met lijstjes in de boekwinkel en in de bibliotheek in plaats van een beetje verdwaald rond te dolen.

Ik moet toegeven dat, na de eerste twee weekenden, Librarything van mij wat minder aandacht heeft gekregen. Toen ik zojuist probeerde in te loggen, bleek ik mijn wachtwoord vergeten te zijn. En dat terwijl ik in het begin toch zo enthousiast was. En nu blijkt zelfs dat één of andere Duitser met een overdreven belangstelling voor de Duitse filosofen mij heeft gelabelt als 'interessante verzameling'. En dat terwijl ik de restanten van mijn studieboeken filosofie (één jaartje de weg kwijt toen ik 19 was...) nog niet eens heb ingevoerd. Toch wel flatteus, ben mijn gebrek aan populariteit op Twitter onmiddelijk vergeten :)

Yvette blogde dat de KB hun collectie al op Librarything heeft staan en dat het Nationaal Archief dat ook moest doen. Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik heb het idee dat de boekencollectie van het NA niet altijd de aandacht krijgt die deze verdient. Dit is een mooie manier om die bijzondere werken onder de aandacht te brengen.

#13 Twitter

Mijn blog over Ding 13 liet even op zich wachten. Van te voren was ik niet erg enthousiast over Twitter, maar ik vond dat ik het een eerlijke kans moest geven. Vandaar dat ik het een paar weekjes aangekeken heb.

Dat ik niet zo enthousiast was over Twitter heeft vooral te maken met het waarom van het Twitteren. Voor een organisatie vind ik het wel leuk, maar om nou als privé-persoon alle onnuttige feitjes over je leven te delen, daar zet ik mijn vraagtekens bij. Nou wil ik wel eerlijk toegeven dat ik wel mijn WWW op hyves regelmatig bijhoudt, maar dat doe ik alleen als ik vind dat ik echt iets te melden heb aan mijn hyvesvriendjes en vriendinnetjes.

En daar zit 'm nu de kneep: ik heb geen Twittervriendjes en -vriendinnetjes. En in de afgelopen weken heb ik er ook niet veel gemaakt. Mijn vriendengroep blijkt niet echt 2.0, want er zaten er maar twee op Twitter en die zijn allebei al weken geleden bij de tweet 'Twitter uitvogelen' blijven steken. Bovendien hebben ze zich nog niet geroepen gevoeld om mij te gaan volgen. Twitter slaat hiermee een behoorlijke deuk in mijn gevoel van eigenwaarde: ik ben niet populair op Twitter! En dat is vervelend, want Twitter draait om populariteit: volgers hebben en mensen die op je reageren. Nou zit het verder best goed met mijn eigenwaarde, dus ik laat mij niet zomaar kisten door een 2.0 toepassing. Al geef ik toe dat ik mensen ben gaan uitnodigen om mij te volgen op Twitter(tot nu toe nog geen resultaat)

Maar zelf tweets zetten is natuurlijk maar een deel van Twitter. Het gaat ook om het volgen van andere twitteraars en zo op de hoogte blijven van het doen en laten van mensen en organisaties die je interesseren. De afgelopen weken heb ik wat beroemdheden gevolgd, de tweets van het Witte Huis en natuurlijk de Schaghenbrief gelezen en de fout gemaakt me te abonneren op de tweets van de NYTimes. Deze laatste twitterde zo veel dat ik alle andere tweets miste, omdat de NYTimes er alweer dertig uitgegooid had. Het volgen van Twitter vond ik best wel leuk, maar als je dit serieus wilt aanpakken heb je er volgens mij een dagtaak aan. Wat een informatie-overload! Als je even niet oplet heb je de berichten van die ene organisatie, die je nou echt het belangrijkst vind, alweer gemist. Al kun je natuurlijk ook even op die organisatie klikken om te zien of ze nog iets nieuws hebben.

Kortom, na een paar weken ben ik er nog steeds niet uit wat ik nu echt van Twitter vind. Misschien is het straks net als met hyves en de mobiele telefoon: als iedereen eraan meedoet, dan blijf ik heus niet achter. Ik denk dat ik het er even vanaf laten hangen of ik vanuit de bushbush van Zuid Afrika kan twitteren dat ik een leeuw/giraffe/nijlpaard heb gespot. Wedden dat iedereen me dan wil volgen! :)

#19 Sociale Netwerken

Ik kan me de dag nog herinneren dat mijn huisgenootje Janita thuiskwam met een verhaal over een website waarop je kon zien wat de vrienden van je vrienden aan het doen waren. Mijn reactie was vooral: Wat? en Waarom in godsnaam? Zij was echter helemaal into hyves en begon meteen met het uitbouwen van haar netwerk.
En zoals het met de meeste nieuwe ontwikkelingen gaat (vooral de opkomst van de mobiele telefoon en de laarzen met puntneuzen staan me nog helder voor de geest), ik mopper wat, zeg dat ik dat natuurlijk nooooit ga doen, en ga uiteindelijk overstag. Binnen no time was ik helemaal verslaafd aan hyves.
Inmiddels is de verslaving wel wat bekoeld, maar mijn enthousiasme voor de site is nog steeds groot. Vooral de mogelijkheid om weer in contact te komen met vrienden en klasgenoten van lang geleden is geweldig. Vaak bekoelen deze contacten na de eerste: 'waaah, wat leuk hoe is het met jou?' wel weer, maar de mogelijheid om elkaar weer snel te spreken is er altijd.

Voor organisaties vind ik hyves een wat minder geschikt medium. Vooral omdat iedereen onder elke naam een hyve kan openen. Theater de Regentes, waar ik nog eens een blauwe maandag achter de kassa heb gezeten, kent op deze manier volgens mij al drie of vier hyves. Hoe kunnen bezoekers dan nog onderscheiden welke 'de echte' is? En soms is er ook helemaal geen echte.
Zelf ben ik officieel nog altijd de beheerder van de hyve van café de Minnaar in Groningen. Aangezien ik daar al meer dan een jaar niet meer werk, is deze hyve behoorlijk in het slop geraakt. Ik heb geen foto's of nieuwtjes meer om erop te zetten, maar heb ook geen idee hoe ik het beheer van dat ding overdraag aan één van mijn oud collega's.

Natuurlijk is het wel hartstikke leuk om een community rondom je organisatie te bouwen. Het is een handige manier om als bezoeker de namen en gezichten van andere bezoekers te leren kennen en misschien informatie uit te wisselen. En als organisatie weet je tenminste zeker dat de informatie die je op die site aanbiedt ook terecht komt bij hen die geïnteresseerd te zijn. Bovendien kost het ook nog eens niks! De vraag is echter of mensen de informatie op zo'n site echt lezen. Zelf ben ik lid van meerdere publieke hyves, maar ik kijk er zelden op om te zien of er nog iets nieuws is. Een communitysite dient toch meer om het 'groepsgevoel' te bieden dan als serieus informatiekanaal.